🌹ആത്മകഥയിലെ ഗ്രാമ ഭംഗി 🌹 ✍ അനിത മുകുന്ദൻ

നിരവധി രചനകളിലൂടെ അടുത്ത കാലത്തായി ശ്രദ്ധിക്കപ്പെട്ടുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന എഴുത്ത് കാരി നിർമ്മലാ ദേവിയുടെ ആത്മകഥ “”എന്റെ ഗ്രാമം “എന്ന പുസ്തകം ഗൗരിയുടെ കയ്യിലേക്ക് കൊടുക്കുമ്പോൾ വിനീത് പറഞ്ഞു.

നല്ല പുസ്തകമാണ്. ഈ കഥവായിക്കുമ്പോൾ വല്ലാത്തൊരു നൊസ്റ്റാൾജിയ ആണ്. ഒന്നു വായിച്ചു നോക്കു. പുസ്തകം വിനീതിന്റെ കയ്യിൽ നിന്നും വാങ്ങിച്ചെങ്കിലും രണ്ട് ദിവസം കൂടി കഴിഞ്ഞാണ് ഗൗരി അതു വായിക്കാൻ തുടങ്ങിയത്.

രാത്രിയിൽ ഉറക്കം വരാതെ കിടന്നപ്പോഴാണ് നിർമ്മലാ ദേവിയുടെ എന്റെ ഗ്രാമം എന്ന പുസ്തകം അവൾ വായനയ്ക്കായി തുറന്നു വെച്ചത്.

വലിയ കുളങ്ങരയെന്ന എന്റെ ഗ്രാമം

…ഒരുപാട് വർഷങ്ങൾക്കു ശേഷമാണ് ഞാനെന്റെ ഗ്രാമത്തിലേക്കു തിരിച്ചു ചെല്ലുന്നത്. ഞാൻ ടാക്സിയിൽ ചെന്നിറങ്ങുമ്പോൾ എന്നെ സ്വീകരിക്കാനായി കൊച്ചുകുട്ടികളടക്കം ഒരുപാട് പേരുണ്ടായിരുന്നു. ഞാൻ കാണാൻ കൊതിച്ച പലരെയും തിരിച്ചറിയാൻ പോലും കഴിയാത്തത്ര മാറ്റം.

പലരും ഓർമ്മകളിലേക്ക് മടങ്ങിയിരിക്കുന്നു.

ക്ഷണിക്കപ്പെട്ട വേദിയിൽ എനിക്കായ് ഒരുക്കിയ ഇരിപ്പിടത്തിൽ എന്നെ അവർ സ്വീകരിച്ചിരുത്തി.മറ്റു വിശിഷ്ട വ്യക്തികളോടൊപ്പം ഒരെഴുത്തുകാരിയെന്ന നിലയിൽ എന്റെ നാട് നൽകുന്ന സ്വീകരണം.

രണ്ട് വാക്ക് സംസാരിക്കാനായി എന്നെ ക്ഷണിച്ചപ്പോൾ ഞാൻ എഴുന്നേറ്റു.. എന്റെ ഓർമ്മകളുറങ്ങുന്ന ആ പഴയ ഗ്രാമത്തെ പറ്റി ഞാൻ സംസാരിച്ചു.

അന്ന് എന്റെ ഗ്രാമം ഇങ്ങനെയല്ലായിരുന്നു.
ഞാൻ ഇവിടെ നിന്നു പോകുമ്പോൾ എനിക്ക് ഇരുപതു വയസ്സായിരിന്നു പ്രായം. പുരോഗതിയുടെ ചായം പൂശൽ ഒരുപാടുണ്ടായി ഇവിടെ.

തെച്ചിക്കാവും, ഇലഞ്ഞി മരവും, പാടവും, തൊടിയും, പഴക്കം ചെന്ന തറവാട് വീടുകളും ചെമ്പരത്തിപ്പൂക്കൾ ചിരിക്കുന്ന ചുറ്റുവേലികളും കൊച്ചുകൊച്ചു വീടുകളും നാടിനന്ന് ഒരലങ്കാരമായിരുന്നു

ഒരു റേഷൻ കട, ഒന്നോ രണ്ടോ ക്ഷേത്രവും പള്ളികളും ഒരേയൊരു സ്കൂൾ ഒരു ഹെൽത്ത്‌ സെന്റർ… അങ്ങനെ എല്ലാം അത്യാവശ്യത്തിനു മാത്രം. ആരും തമ്മിൽ മത്സരമില്ല. മത്സൗഹാർദ്ദമുള്ള മണ്ണായിരുന്നു.

ഉത്സവങ്ങളും പള്ളിപ്പെരുന്നാളും നോമ്പുകൂടലുമൊക്കെ….ഇത്രയും ഒത്തൊരുമയോടെ ആഘോഷിക്കുന്നത് മറ്റെവിടെയും ഞാൻ കണ്ടിട്ടില്ല.

കായ വറുത്താലും കാച്ചില് പിഴുതാലും ഒരൂട്ടം അവർക്കു കൂടി കൊടുക്കാമെന്നേ ഇവിടുള്ളോർ പരസ്പ്പരം പറയൂ….

സ്നേഹവും പരസ്പ്പരം സഹായിക്കലും ഞാൻ കണ്ട് വളർന്നത് എന്റെയീ..ഗ്രാമത്തിൽ നിന്നാണ്കേട്ടോ. മനസ്സിൽ സ്‌നേഹം നിറയ്ക്കുന്ന പല മുഖങ്ങളും ഞാനിപ്പോഴും ഓർക്കുന്നു.

അലക്കുകാരി മായമ്മയും,ചുണ്ണാമ്പ് വിൽക്കുന്നദേവമ്മയും, കടത്തുവള്ളം തുഴഞ്ഞു ഇവിടെ ഏത്തപ്പെട്ട വല്ല്യാശാനും, നാട്ടുവൈദ്യം ഒരനുഗ്രഹമാക്കിയ വേലുക്കുട്ടി വൈദ്യനും അങ്ങനെ എല്ലാവരും എന്റെ ഓർമ്മയിൽ ഇപ്പോഴുമുണ്ട്.

എപ്പോഴും വെട്ടുകത്തിയുമായ് നടക്കുന്ന ബെന്നിച്ചൻ.ബെന്നിച്ചന്റെ ആടുകൾക്ക് പ്ലാവില വെട്ടാനായി ഏതുവീട്ടിലും സ്വാതന്ത്ര്യത്തോടെ ചെല്ലുമായിരുന്നു. പശുക്കറവയുള്ള രണ്ട് വീടുകളെ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ. വിശാലമായ പാടം. മുസാണ്ടപ്പൂക്കൾ തല നീട്ടി നിൽക്കുന്ന ഇടവഴികൾ. ഓർമ്മകളിൽ എന്റെ ഗ്രാമവും ഓണവുമൊക്കെ ഇപ്പോഴും പച്ചപിടിച്ചുനിൽക്കുന്നു.

ഞങ്ങൾ കുട്ടികൾ അത്തപ്പൂക്കളമിടാൻ പൂ തേടിയിറങ്ങും. തുമ്പയും,ചിറ്റാടയും മമ്മട്ടിപ്പൂവും കമ്മലു പൂവുമൊക്കെ.. ആഹാ എന്തു രസമാണ്.
ഗ്രാമീണരുടെ സ്വന്തം നായയാണ് ഡിങ്കോ. ആ നാട് അവന്റെ സ്വന്തമെന്ന മട്ടിലാണ് ഓരോ വീട്ടിലും കയറിയിറങ്ങുന്നത്.
ചെമ്മണ്ണിൻ പൊടിപാറുന്ന നാട്ടിടവഴികളും, ഒറ്റമുറി ചായക്കടയും പലചരക്കു പീടികയും വയൽവരമ്പിലെ കൂട്ടകാരും, ആൽത്തറ സൗഹൃദവും കുട്ടികൾ മുങ്ങാങ്കുഴിയിടുന്ന കുളവുമൊക്കെ ആധുനികതയുടെ മണൽ കൂമ്പാരത്തിനുള്ളിൽ പെട്ടു പുതിയ രൂപഭവമാർന്നു..

. ഇത്രയും സുന്ദരമായ ഗ്രാമം വിട്ടു എന്തിനാണ് ഞാൻ ഇവിടെ നിന്നും പോയത് എന്നാവും നിങ്ങൾ ചിന്തിക്കുന്നത് അല്ലേ.?
. എല്ലാവരും പരസ്പ്പരം സഹായിക്കാൻ മനസുള്ളള്ളവരായിരുന്നു. അച്ഛൻ മരിച്ചു. അമ്മയേം സഹോദരി മാരേയും നോക്കാൻ നഴ്സിംഗ് പഠിച്ച ഞാൻ മാത്രമേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ.പള്ളിയിലെ ഫാദർ ജോസഫാണ് ഗൾഫിൽ ഹോസ്പിറ്റലിൽ ഒരു ജോലി ശരിയാക്കി തന്നത്. അവിടേക്കു പോകാനുള്ള വിസയ്ക്ക് പൈസ ശരിയാക്കിത്തന്നത് എന്റെ ഗ്രാമീണരാണ്. അവർ എന്നെ സ്വന്തം മകളായ് കണ്ടു.ആ സ്നേഹം എനിക്ക് പിടിച്ചു നിൽക്കാനുള്ള കരുത്തായിരുന്ന ഓരോരുത്തരുടെയും കത്തുകൾ എനിക്ക് വരാറുണ്ടായിരുന്നു. അതുകൊണ്ടുതന്നെ എന്റെ ശമ്പളംകൊണ്ട് കണക്കു നോക്കാതെ എന്റെ നാട്ടുകാർക്ക് ..അവരുടെ ആവശ്യമറിഞ്ഞു സഹായിക്കാൻ കഴിഞ്ഞു. ഗൾഫിലേജോലി കൊണ്ട് എന്റെ കുടുംബത്തോടൊപ്പം എന്റെ ഗ്രാമവും രക്ഷപ്പെട്ടു. നാട്ടിലേക്ക് വരാതെ ഒരുപാടുവർഷം ജോലിചെയ്തു. ഒരു പാട് പെൺകുട്ടികൾക്ക് വിവാഹത്തിനുള്ള സഹായം ചെയ്തുകൊടുത്തു.ഇപ്പോൾ സൗജന്യമായി ചികിത്സ കൊടുക്കുന്ന സ്നേഹം ഹോസ്പിറ്റൽ ഏറ്റെടുത്തു നടത്താനും കഴിയുന്നു. എന്റെ ഗ്രാമത്തിന്റെ പ്രോത്സാഹനവും സ്നേഹവും ആവോളം എനിക്ക് കിട്ടി. ഒരെഴുത്തുകാരിയായ് ഞാൻ അറിയപ്പെട്ടപ്പോഴും എന്നെ ആദ്യമായി സ്വീകരിക്കാൻ വിളിക്കുന്നത് എന്റെ നാട്ടിലേക്കായിരുന്നു. ഒരു പാട് സന്തോഷത്തോടെയാണ് ഞാനിവിടെ വന്നത്..

പറഞ്ഞു നിർത്തുമ്പോൾ അവിടെയുണ്ടായിരുന്ന പലരും ഓടിവന്നു. നിർമ്മലേ,മോളെ,ചേച്ചി, മാഡം അങ്ങനെ പലപല പേരുകളിൽ അവരെന്നെ സ്നേഹം കൊണ്ട് പൊതിഞ്ഞു

എന്റെ ആത്മ കഥയുടെ ഒന്നാമധ്യായത്തിൽ എന്റെ ഗ്രാമത്തെ കുറിച്ചല്ലാതെ ഞാൻ മറ്റെന്താണ് എഴുതുക.
എന്റെ ഗ്രാമം അതാണെന്റെ ശക്തി ….

എന്റെ ഗ്രാമത്തിൽ പണ്ടൊരു മുതു മുത്തശ്ശി ഉണ്ടായിരുന്നു അമ്മുക്കുട്ടി അമ്മ ആ… കഥ അടുത്ത അധ്യായത്തിൽ പറയാം.

ശുഭം

നിർമ്മലാ ദേവിയുടെ ആത്മ കഥയായ 🌹എന്റെ ഗ്രാമം എന്ന പുസ്തകത്തിന്റെ ആദ്യഭാഗം വായിച്ചു ഗൗരി പുസ്തകം മടക്കി.. വിനീത് പറഞ്ഞത് ശരിയാണ്. എന്തോ ഒരു നൊസ്റ്റാൾജിയ .. മനോഹരം.ഒരു ഗ്രാമത്തെ മുന്നിൽക്കണ്ട പ്രതീതി..ഈ പുസ്തകം വായിക്കാൻ തന്നതിന് വിനീതിനോട് നന്ദി പറഞ്ഞുകൊണ്ട് അവൾ ഉറക്കത്തിലേക്കാഴ്ന്നു

✍ അനിത മുകുന്ദൻ