മേടമാസം ഒന്നാം തീയതി. ക്ഷേത്ര ദർശനം കഴിഞ്ഞുവന്നയുടനെ ദാമോദരൻ മാഷ്, മകനോടുപറഞ്ഞു.
” മോനേ ശ്രീക്കുട്ടാ, അശ്വതിയിലല്ലെങ്കി ഭരണി ഞാറ്റുവേലയ്ക്ക് നമുക്ക് വിതയ്ക്കണം”
” ഞാൻ കഴിഞ്ഞ ദിവസോം അപ്പനോട് പറഞ്ഞില്ലേ, ഇനി പാടത്തും പറമ്പിലും ഒരു പണിക്കും പോകണ്ടാന്ന്. നമ്മുടെ വയലും കൊറേ പൊരയിടവും ആർക്കെങ്കിലും പാട്ടത്തിന് കൊടുക്കാൻ ”
” നീ പറഞ്ഞതിന്, അപ്പോൾത്തന്നെ ഞാനെന്റെ അഭിപ്രായവും പറഞ്ഞിരുന്നല്ലോ? ” അയാൾ ഇത്തിരി മുഷിച്ചലോടെ പറഞ്ഞു.
” അതേയ്, പ്രായം പിറകോട്ടല്ല. ഈയിടെയും അപ്പന് എന്തൊക്കെയോ ശാരീരിക അസ്വാസ്ഥ്യങ്ങളുണ്ടെന്ന് പറഞ്ഞിരുന്നില്ലേ? അതിന് മരുന്നും കഴിക്കുന്നില്ലേ? ”
” ഓ, അതൊക്കെ എപ്പൊഴേ മാറി. ഇച്ചിരി പ്രഷറുണ്ടായിരുന്നു. നൗ അയാം പെർഫെക്ലി ഓൾറൈറ്റ് ”
” തത്ക്കാലം രണ്ടോമൂന്നോ വർഷത്തേക്ക് നമ്മുടെ വയല് പാട്ടത്തിന് കൊടുക്കുന്നതിനെന്താ പ്രശ്നം? ഞാനപ്പോഴേക്കും റിട്ടയറാകുവേം ചെയ്യുവല്ലോ.പിന്നെ വയലും പൊരയിടവും ഞാൻ നോക്കിക്കോളാം ”
” അതൊന്നും ശരിയാവില്ലെടാ”
” ശരിയെങ്കി അപ്പന്റിഷ്ടം പോലെ എന്താന്നുവെച്ചാ ചെയ്യ് ”
ദാമോദരൻ മാഷിന് വയസ്സ് എൺപത് കഴിഞ്ഞു.
മണ്ണൂത്തി കാർഷിക സർവ്വകലാശാലയിൽനിന്ന് അൻപത്തഞ്ചാമത്തെ വയസ്സിൽ “സോയിൽ സയൻസിൽ ” അസിസ്റ്റന്റ് പ്രൊഫസറായി” റിട്ടയറായിക്കഴിഞ്ഞ്,മാഷ് വെറുതേ വീട്ടിലിരുന്നില്ല.
നേരേ വയലിലേക്കും പുരയിടത്തിലേക്കുമിറങ്ങുകയായിരുന്നു.
തലമുറകൾക്ക് കഴിയാനുള്ള സ്വത്തുണ്ടായിരുന്നെങ്കിലും മണ്ണിനോടുള്ള പ്രണയം കാരണം അയാൾ റിട്ടയർമെന്റ് ജീവിതം സുരഭിലമാക്കിയത് മണ്ണിന്റെ മാറിലായിരുന്നു.
മേടമാസത്തിലെ അശ്വതിനാളിൽ പതിവായുള്ള ക്ഷേത്രദർശനം കഴിഞ്ഞ് പണിക്കാരുമായി ദാമോദരൻ മാഷ് വയലിലേക്ക് പോയി. ഉച്ചയോടെ വിത്തുവിത കഴിഞ്ഞ് വീട്ടിലെത്തി.
സ്വന്തം പുരയിടത്തിലെ പച്ചക്കറികൊണ്ടുള്ള കറികൾ കൂട്ടിയുള്ള ഊണിനിടയിൽ അയാൾ പറഞ്ഞു.
” മോനേ, നാളെ രാവിലെ ഞാൻ മണ്ണൂത്തിയ്ക്ക് പോകും. സർവ്വകലാശാലയുടെ ആനിവേഴ്സറിയാണ്. പ്രോഗ്രാം കഴിഞ്ഞ്, കൊറച്ച് വളവും,കൊറേ വിത്ത്തൈകളും വാങ്ങണം”
” കൂടെ ആരെയെങ്കിലും ഡ്രൈവ് ചെയ്യാൻ കൂട്ടിക്കോണം ”
” ശരി ”
പിറ്റേന്ന് സന്ധ്യകഴിഞ്ഞിട്ടും ദാമോദരൻ മാഷ് തിരിച്ചെത്താത്തതിൽ വ്യാകുലപ്പെട്ടിരിക്കുമ്പോഴാണ്, മണ്ണൂത്തി സർവ്വകലാശാല അഡ്മിനിസ്ട്രെറ്റീവ് ഓഫീസിൽനിന്നും ശ്രീനാഥിനെ ആരോ വിളിച്ചത്.
തിടുക്കത്തിലയാൾ ചോദിച്ചു.
” എന്താ സാർ? ”
” അതുപിന്നേ, ദാമുമാഷിന് പെട്ടെന്നൊരു ദേഹാസ്വാസ്ഥ്യം. ചെറിയൊരു സ്ട്രോക്കാണെന്ന് തോന്നുന്നു. ഇവിടുത്തെ പ്രോഗ്രാമൊക്കെ കഴിഞ്ഞ്, തിരിയേ പോരാനൊരുങ്ങുമ്പോഴാണ് സംഭവം. പെട്ടെന്ന് കുഴഞ്ഞുവീഴുകയായിരുന്നു. ഉടനെ ഞങ്ങൾ ലിറ്റിൽ ഫ്ലവറിലേക്ക് കൊണ്ടുപോയി. ഇപ്പോൾ ഐസിയൂവിലാണ്. പേടിക്കാനൊന്നുമില്ല. എന്നാലും നിങ്ങൾ പെട്ടെന്ന് വന്നാൽ..!”
ശ്രീനാഥ് ഉടനെ ലിറ്റിൽ ഫ്ലവറിലേക്ക് തിരിച്ചു.
ചെന്നയുടനെ ഡോക്ടർമാരുമായി സംസാരിച്ചു. അവരുടെ നിർദ്ദേശപ്രകാരം മാഷിനെ അമൃതയിലേക്ക് കൊണ്ടുപോയി.
അമൃതയിലെത്തിയ ഉടനെ വീണ്ടും വിദഗ്ദ്ധപരിശോധനകൾക്ക് വിധേയനാക്കി. രാത്രിയേറെ വൈകി തലയ്ക്കൊരോപ്പറേഷൻകൂടെ നടത്തി.
രണ്ടാഴ്ചകഴിഞ്ഞ് മാഷ് ഡിസ്ചാർജ്ജായി വീട്ടിലെത്തി. തുടർന്ന്
ആറുമാസത്തോളം ഫിസിയോതെറാപ്പി ചെയ്തെങ്കിലും എഴുന്നേൽക്കാനോ, സ്വതന്ത്രമായി നടക്കാനോ,ഇരിക്കാനോ സാധിച്ചില്ല.
എന്നുമാത്രമല്ല മാഷിന്റെ ആരോഗ്യസ്ഥിതി ദിനംപ്രതി മോശമാവുകയാണുണ്ടായത്.
കേൾവിയും കാഴ്ച്ചയും ഓർമ്മശക്തിയും സംസാരശേഷിയും കുറയാൻ തുടങ്ങി.
അങ്ങനെ രണ്ടുവർഷങ്ങൾ കടന്നുപോയി.
ഒരു രാത്രിയിൽ മാഷിന്റടുത്തുനിന്നും ബെഡ്റൂമിലേക്ക് കയറുമ്പോൾ ശ്രീനാഥിന്റെ ഭാര്യ പറഞ്ഞു.
” ശ്രീയേട്ടാ, നമുക്കൊന്ന് കാവിലെ തിരുമേനിയോട് അച്ഛന്റെ കാര്യമൊന്നുപറഞ്ഞാലോ? അച്ഛനായിട്ട് വല്ല വഴിപാടുകളോ മറ്റോ ഉണ്ടെങ്കിലോ, അതൊക്കെ ചെയ്തുതീർത്താൽ അച്ഛൻ വേദനയറിയാതെ മരിച്ചോളും ”
” ഭാനുമതീ,നീയെന്തൊരു വെവരക്കേടായീ പറയുന്നേ?
അപ്പന്റെ ജാതകത്തിൽ അപ്പന് നവതിയാണ് പരമായുസ്സ് പറഞ്ഞിരിക്കുന്നെ. അപ്പനിപ്പോൾ ദശാസന്ധി ദോഷമാണ്. അതുടനെ മാറും, കൂടിയാലൊരു മൂന്നോ നാലോ മാസം ”
” ഏട്ടനത് പറയാം. അച്ഛന്റെ കെടപ്പ് കണ്ടിട്ട് എനിക്ക് സഹിക്കണില്ല. ഇനിയൊത്തിരി നാളില്ലെന്നാ എനിക്ക് തോന്നണെ. വെള്ളം പോലുമിറക്കാതെയുള്ള ആ കെടപ്പ് എങ്ങനെ കണ്ടുനിൽക്കും . ഞാനാണെങ്കി, ഒറങ്ങീട്ടെത്ര നാളായെന്നോ, എനിക്കിനി വയ്യ. ഏട്ടനെന്തുപറഞ്ഞാലും, ഞാൻ നാളെ, തിരിമേനിയോട് അച്ഛന്റെ കാര്യമൊന്ന് വിചാരിക്കുന്നൊണ്ട് ”
പിറ്റേന്ന് രാവിലെ ക്ഷേത്ര ദർശനം കഴിഞ്ഞ് ഭാനുമതി,കാവിലെ തിരുമേനിയെ കണ്ടു. വിവരങ്ങളെല്ലാം കേട്ടശേഷം തിരുമേനി പറഞ്ഞു.
” ഇതിപ്പോ, ദാമോദരൻ മാഷിന്റെ ജാതക പ്രകാരം, അദ്ദേഹത്തിന്റെ ആയുസ്സിന് തടസ്സമൊന്നും കാണുന്നില്ല. നവതിയും കടന്ന് പോകുമെന്നാ ജാതകത്തിൽ കുമാരുപ്പണിക്കർ പറഞ്ഞിരിക്കുന്നെ. അപ്പോപ്പിന്നെ, നമ്മളായിട്ട് എന്തുചെയ്തിട്ടും കാര്യമില്ല ”
” തിരുമേനി, ജാതകത്തി പലതും പറേം. അതുവിശ്വസിച്ച് നമ്മക്ക് ജീവിക്കാനൊക്കുവോ? ഇഹലോകത്തിലെ ബന്ധങ്ങളൊഴിയാൻ എന്തെങ്കിലും ചെയ്തേ പറ്റൂ. അച്ഛൻ നേർന്ന വല്ല വഴിപാടുകളോ. അല്ലെങ്കിൽ അച്ഛനുവേണ്ടി അമ്മയോ മക്കളോ നേർന്ന വഴിപാടുകളോ നീക്കുപോക്കില്ലാതെ കിടക്കുന്നുണ്ടെങ്കിൽ, അങ്ങനെയുള്ള ബന്ധനങ്ങളൊഴിച്ചാൽ ..!”
അവർ പറഞ്ഞതുകേട്ടിട്ട് തിരുമേനി ചിന്താധീനനായി കുറച്ചുനേരമിരുന്നു. എന്നിട്ട്, ഒരു ചെറിയ വെള്ളപേപ്പറിലേക്ക് എഴുതാൻ തുടങ്ങി. നിമിഷങ്ങൾ കഴിഞ്ഞ്, എഴുതിയ പേപ്പർ അവരുടെ കയ്യിലേക്ക് കൊടുത്തിട്ട് തിരുമേനി പറഞ്ഞു.
” നാളെ അസ്തമയത്തിനുമുൻപ് ശിവ ഭഗവാന് മൃത്യുഞ്ജയ ഹോമമടക്കം,ഇതിൽ പറഞ്ഞിരിക്കുന്നതെല്ലാം ചെയ്തുതീർക്കണം ”
ഒരു ചെറുനെടുവീർപ്പോടെ, അവർ തിരുമേനിക്ക് ദക്ഷിണ നൽകി തിരിച്ചുപോയി.
തിരുമേനി പറഞ്ഞതുപോലെയുള്ള എല്ലാ വഴിപാടുകളും അവർ ചെയ്തു. രാവുംപകലുമായി രണ്ടുനാളുകൾ കടന്നുപോയി.
അടുത്ത പ്രഭാതത്തിൽ അപ്പന്റെയടുത്തേക്ക് ചെന്ന ശ്രീനാഥ് അമ്പരന്ന് നിന്നുപോയി.
അയാൾ പതിയേ അപ്പനെ തൊട്ടുവിളിച്ചു. വീണ്ടുമയാൾ വിളിച്ചുനോക്കി. ദാമോദരൻ മാഷ്, കണ്ണുതുറക്കുകയോ, എന്തെങ്കിലും പറയുകയോ ചെയ്തില്ല. നിമിഷങ്ങൾക്കകം ശ്രീനാഥിനൊരു കാര്യം ബോധ്യപ്പെട്ടു.
തന്റെയപ്പന്റെ അവസാന ശ്വാസവും അപ്പന്റെ നെഞ്ചിൽനിന്നും പറന്നുപോയിരിക്കുന്നു.
ദാമോദരൻ മാഷിന്റെ മരണാനന്തര കർമ്മങ്ങൾക്ക് ശേഷം ബന്ധുമിത്രാദികളെല്ലാം പോയി. വർഷമൊന്നുകഴിഞ്ഞു.
മാഷിന്റെ ആണ്ടുചാത്തത്തിനായി വീണ്ടുമെല്ലാവരുമെത്തി. വർക്കലയിലെ പാപനാശത്തിൽ ചിതാഭസ്മവുമായി മുങ്ങിപ്പൊങ്ങിയ ശ്രീനാഥിന്റെ ഹൃദയം വിങ്ങിയതോ, കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞൊഴുകിയതോ ആരും കണ്ടില്ല.
രണ്ടുമാസം കഴിഞ്ഞ് ശ്രീനാഥ് സർവ്വീസിൽനിന്നും പിരിഞ്ഞു. മരിക്കുന്നതിനുമുൻപ്,അയാൾ അപ്പനോട് പറഞ്ഞിരുന്നതുപോലെ റിട്ടയർമെന്റിനുശേഷം മണ്ണിന്റെ മാറിലേക്ക് അയാളുമിറങ്ങി.
ഒരു വിരിപ്പുകാല കൃഷിയുടെ വിളവെടുപ്പുകാലം. പത്താമുദയനാളുകളിൽ കൊടൂരാറിന് പടിഞ്ഞാറുള്ള തിരുവായ്ക്കരി പാടശേഖരം മുഴുവനും സ്വർണ്ണകസവുചുറ്റിനിൽക്കുകയാണ്.
ഇടവപ്പാതിയ്ക്കായി ആകാശം തയ്യാറെടുക്കുന്ന നേരമാണ്.
കാവിലെ തിരുവുത്സവത്തിന്റെ അഞ്ചാംപുറപ്പാടിന്റന്ന് കൊയ്ത്തുതുടങ്ങി. പള്ളിവേട്ട നാളിൽ കൊയ്ത്തുകഴിഞ്ഞു.
നൂറുമേനി വിളവുമായി കർഷകർ കരകയറി.
തിരുവുത്സവത്തിന്റെ അവസാന നാളിലെ ആറാട്ടും വെടിക്കെട്ടും കൊടിയിറക്കും കഴിഞ്ഞാണ് ശ്രീനാഥും,ഭാനുമതിയും വീട്ടിലേക്ക് പോയത്.
വീട്ടിൽ ചെന്നയുടനെ. പുഴയിൽ പോയി മുങ്ങിക്കുളിച്ചു.
പ്രഭാത ഭക്ഷണത്തിനുശേഷം ശ്രീനാഥ്, കോലായിലിരുന്ന് പേപ്പർ നോക്കിക്കൊണ്ടിരിക്കുകയായിരുന്നു.
പെട്ടെന്നയാളുടെ കണ്ണുകളിൽ ഇരുട്ടുകയറുന്നതുപോലെ തോന്നി. കഴിഞ്ഞ രാത്രിയിൽ ഉറങ്ങാത്തതിന്റെ പ്രശ്നമാണെന്നുകരുതി അയാൾ പത്രം മടക്കി, ടീപ്പോയിലേക്ക് വെച്ചിട്ട് എഴുന്നേൽക്കാൻ ശ്രമിക്കുമ്പോൾ അയാൾ വേച്ചുവേച്ച് കാലിടറി തറയിലേക്ക് വീണു.
ശബ്ദം കേട്ടോടിച്ചെന്ന ഭാര്യ നിലവിളിച്ചു. അയൽക്കാർ ഓടിയെത്തി.
ഉടനെ അയാളെ ആശുപത്രിയിലെത്തിച്ചു.
പരിശോധന കഴിഞ്ഞ് ഡോക്ടർ പറഞ്ഞു.
“പ്രെഷർ ഇത്തിരി കൂടുതലാണ്. മറ്റ് കുഴപ്പമൊന്നുമില്ല , ജോലിഭാരം കൊറയ്ക്കണം. അല്ലെങ്കി ഭാവിയിൽ ദോഷം ചെയ്യും ”
ഡോക്ടറുടെ മുന്നറിയിപ്പുകളൊന്നും അയാൾ കാര്യമായെടുത്തില്ല. പാടത്തും കരയിലും പണിക്കാരുടെ കൂടെ ഒത്തൊരുമിച്ചയാൾ മണ്ണുമായി സല്ലപിച്ചു. അങ്ങനെ കിട്ടുന്ന സംതൃപ്തി ആവോളം അനുഭവിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നതിനിടയിലാണ് ഒരു ദിവസം രാത്രിയിൽ അയാൾക്കൊരു നെഞ്ചുവേദന ഉണ്ടായത്. പതിവുപോലുള്ള പ്രശ്നങ്ങളാണെന്ന് കരുതിയെങ്കിലും നേരം വെളുക്കുന്നതിനുമുൻപയാൾ വീണ്ടും ഹോസ്പിറ്റലിൽ അഡ്മിറ്റായി.
പലതരം ടെസ്റ്റുകൾക്ക് ശേഷം ഡോക്ടർ അയാളുടെ ഭാര്യയോട് പറഞ്ഞു.
” വളരെ സൂക്ഷിക്കണം, ഇത് രണ്ടാമത്തേതാണ്. ഇനി ഭാരിച്ച ജോലികളൊന്നും ചെയ്യാൻ അനുവദിക്കരുത് ”
അന്ന് രാത്രിയിൽ കഞ്ഞി കുടിയ്ക്കുന്നതിന്നിടയിൽ അയാൾ ഭാര്യയോട് പറഞ്ഞു.
” ഭാനൂ, പിള്ളേരേ വെവരമറിയിക്കണം, എനിക്കെല്ലാവരെയും കാണണം ”
അയാളുടെ ആഗ്രഹം കേട്ടിട്ട് അവരുടെ നെഞ്ചിൽ തീയാളി.
പിറ്റേന്ന് മക്കളൊക്കെയെത്തി. തങ്ങളുടെ അപ്പന്റെ അവസ്ഥ കണ്ടിട്ട് അവർക്ക് സങ്കടം തോന്നി.
സംസാരിക്കുമ്പോൾ അക്ഷരങ്ങൾ വിറകൊള്ളുന്നതും വാക്കുകൾ മുറിഞ്ഞുപോകുന്നതും അവർ ശ്രദ്ധിച്ചു.
ആയാസത്തോടെ അയാൾ പറയുന്നത് വാതിൽപ്പടി ചാരിനിന്ന് ഭാനുമതി കേട്ടു.
” അപ്പൻ മരിച്ചാ, എല്ലാവരുമായി നമ്മുടെ വയലും പൊരയിടവും നന്നായി നോക്കണം. നിങ്ങടെ മുത്തശ്ശൻ എന്നും നിങ്ങടെ കൂടെയുണ്ടാകും”
ഭർത്താവിന്റെ വർത്തമാനങ്ങൾ കേട്ടിട്ട് അവർക്ക് പൊട്ടിക്കരയണമെന്ന് തോന്നി.
രാത്രിയിൽ അയാളുടെ കട്ടിലിനരുകിൽ മറ്റൊരു ബെഡിൽ ഉറങ്ങാൻ കഴിയാതെ കിടക്കുമ്പോൾ അവരൊരു കാര്യമുറപ്പിച്ചു.
” നാളെ കാവിലെ തിരുമേനിയെ ഒന്നുകാണണം ”
നേരം നന്നായി പുലർന്നപ്പോൾ അയാൾക്ക് ഒത്തിരി ആശ്വാസം തോന്നി. ദൂരെനിന്നെത്തിയ മക്കളോടയാൾ ചോദിച്ചു.
” അമ്മയെവിടെപ്പോയി? ”
” കാവില് പോയി. ദർശനം കഴിഞ്ഞ് ആരെയോ കാണാനുണ്ടെന്നും ,വരാൻ കൊറേ വൈകുമെന്നും പറഞ്ഞു ”
മക്കൾ പറഞ്ഞതുകേട്ട് ഒരു നിമിഷമയാൾ ഞെട്ടിയെങ്കിലും, എന്തോ ആലോചിച്ചുകൊണ്ട് മക്കളോടായി പറഞ്ഞു.
” അപ്പനിപ്പോൾ ഒരു പ്രശ്നവുമില്ല. നിങ്ങള് വേണോങ്കി പൊക്കോ. ”
അയാൾ പറഞ്ഞുതീർന്നതും മക്കൾ ഒരുങ്ങി മുറ്റത്തേക്കിറങ്ങി.
ഇളം വെയിലിന് ചൂടേറിക്കൊണ്ടിരുന്നു. അയാൾ ജനലിലൂടെ പുറത്തേക്ക് നോക്കി.തൊടിയിൽ വെയിൽ നൃത്തം ചവിട്ടുന്നു.
അയാളുടെയുള്ളിൽ കൊയ്ത്തുപാടം ആടിയുലയാൻ തുടങ്ങുമ്പോൾ, അയാളൊരു നിമിഷാർദ്ധം മയക്കത്തിലേക്ക് ഊർന്നിറങ്ങി.
കൊയ്ത്തുനടക്കുന്ന പാടവരമ്പിലൂടെ കുടയും ചൂടി പതിയേ നടന്നുവരുന്നു, തന്റെയപ്പൻ ദാമോദരൻ.
ആ കാഴ്ച കണ്ണുകളിൽ നിറയുന്നതിനുമുന്പ് അയാളുടെയപ്പൻ പണ്ടെന്നോ അയാളോട്പറഞ്ഞൊരു കാര്യം വീണ്ടുമയാളുടെ മനസ്സിനെ മഥിച്ചു.
” ശ്രീക്കുട്ടാ, നിന്റമ്മ ഭാഗീരഥിയോട്, അപ്പനൊരു കടം കെടപ്പുണ്ട്. അവളെന്നും പറയുമായിരുന്നു. രാമേശ്വരത്തിന് പോണോന്ന്.അതുവഴി കാശിയ്ക്കും പോണോന്ന്. അവടെ സന്ധ്യയിൽ ആരതി അർപ്പിക്കണോന്ന്. നമ്മുടെ പൂർവ്വപിതാക്കന്മാർക്കുവേണ്ടി ശ്രാദ്ധവും ചെയ്യണോന്ന്. പക്ഷേ, അവളുടെ ആഗ്രഹങ്ങൾ നിറവേറ്റികൊടുക്കാനെനിക്ക് കഴിഞ്ഞില്ല. അവൾ വിടപറയുംനേരത്തും അതുമാത്രമാണെന്നോട് ആവശ്യപ്പെട്ടത് ”
അപ്പന്റെയോർമ്മകളിൽ ശ്രീനാഥിന്റെ മിഴികൾ നനഞ്ഞു. അയാളെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം എൺപതാം വയസ്സിലുള്ള അപ്പന്റെ മരണം അകാലമരണമായിരുന്നെന്നയാൾ ഉറച്ചുവിശ്വസിച്ചു.
ടീപ്പോയിലിരുന്ന ടിഫിനെടുത്ത് കഴിക്കാൻ അയാൾക്ക് തോന്നിയില്ല.എന്തൊക്കെയോ ചിന്തകൾ അയാളിൽ വിചാരങ്ങളുടെ വേലിയേറ്റങ്ങൾ സൃഷ്ടിച്ചു. കണ്ണുകൾ വീണ്ടും ഈറനണിഞ്ഞു.
ക്ഷേത്രത്തിലെ ഉച്ചപൂജയ്ക്ക് ശേഷമാണ് ഭാനുമതി വീട്ടിലെത്തിയത്. അയാളുടെ രോഗശാന്തിക്കായി തിരുമേനി പൂജിച്ചുകൊടുത്ത തീർത്ഥവുമായി ഭാനുമതി , അയാൾ കിടക്കുന്ന റൂമിലേക്ക് കയറി. പക്ഷേ, അയാൾ ബെഡ്ഢിലില്ലായിരുന്നു. അവർ അടുത്ത മുറികളിലും ബാത്ത്റൂമുകളിലും നോക്കി. അവിടെങ്ങും അയാളെ കണ്ടില്ല.
അവർക്ക് ആധിയായി.
” ദൈവമേ, ഇതെവിടെപ്പോയി? ”
പരിഭ്രാന്തിയോടെ അവർ മുറ്റത്തേക്കിറങ്ങി.അവിടുന്ന്, പുഴക്കടവിലേക്കോടി. അവിടെയും അയാളില്ലായിരുന്നു.
അയല്പക്കക്കാരോടൊക്കെ അന്വേഷിച്ചെങ്കിലും അവരാരും അയാളെ കണ്ടില്ലെന്നറിയിച്ചു.
ഉടനെയവർ മക്കളെ വിളിച്ച് വിവരം പറഞ്ഞു.
വൈകുന്നേരത്തോടെ മക്കളെത്തി. അവർ പോലീസിൽ പരാതിപ്പെട്ടു.
അന്വേഷണങ്ങൾ നാനാ ദിക്കിലേക്കും നീണ്ടെങ്കിലും അയാളെക്കുറിച്ച് യാതൊരു വിവരവും കിട്ടിയില്ല.
രാത്രിയേറെ വൈകി ബന്ധുമിത്രാദികളൊക്കെ അയാളെ കാത്തിരുന്ന് ഉറക്കം പിടിച്ചപ്പോൾ, അയാളുടെ ഭാര്യയുടെ മൊബൈലിലൊരു വല്ലാത്ത റിങ്ങ്ടോൺ.
അതൊരു വോയിസ് മെസ്സേജായിരുന്നു.
“എന്റെ അപ്പന്റെ അവസ്ഥ എനിക്കുണ്ടാകാതിരിക്കാനാണ്, ഞാനവിടുന്ന് ഇറങ്ങിപ്പോന്നത്. നവതി കഴിയുംവരെ ആയുസ്സുണ്ടായിരുന്ന എന്റെയപ്പൻ അകാലത്തിൽ മരിക്കാൻ നീയൊറ്റയൊരുത്തിയാണ് കാരണക്കാരി. അതുപോലെ വിടപറയാൻ എനിക്ക് വയ്യ. നിന്റെ നിദ്രയ്ക്കിനി ഭംഗം വരില്ല. ഞാൻ കാരണം നിനക്ക് സമാധാനാക്കേടുമുണ്ടാവില്ല.
ഞാൻ രമേശ്വരത്തിന് പോകുന്നു. അവിടുന്ന് കാശിയിലേക്കും പോകും. എന്റച്ഛനുമമ്മയ്ക്കും, ഞങ്ങളുടെ പൂർവ്വപിതാക്കന്മാർക്കുമായി ശ്രാദ്ധം നടത്തണം”
അയാളുടെ സംസാരം കേട്ടിട്ടവർക്ക് പൊട്ടിക്കരയാൻ തോന്നി. ഉടനെയവർ അയാളെ വിളിക്കാൻ ശ്രമിച്ചെങ്കിലും കണക്ഷൻ കിട്ടിയില്ല.
ധൃതിയിലവരൊരു വോയിസ് മെസ്സേജ് ഡ്രാഫ്റ്റ് ചെയ്യാൻ തുടങ്ങി.
” ശ്രീയേട്ടാ, നിങ്ങളെന്നെ തെറ്റിദ്ധരിച്ചിരിക്കുവാ. ഞാൻ തിരുമേനിയെ കണ്ടത് ശ്രീയേട്ടന്റെ രോഗശാന്തിക്കുവേണ്ടിയാണ്, അല്ലാതെ ”
അവരാ മെസ്സേജ് സെന്റ് ചെയ്തെങ്കിലും അത് ഡെലിവറിയായില്ല.
ഒടുവിൽ,നിരാശയോടെ, കുറ്റബോധത്തോടെ തളർന്നവരൊരു കസേരയിലേക്കിരുന്നപ്പോൾ അവരുടെ മക്കൾ അടുത്തുചെന്നു.
“അമ്മേ, ഞങ്ങടെയപ്പൻ?”
മക്കളുടെ കരഞ്ഞുകൊണ്ടുള്ള ചോദ്യത്തിനുമുന്നിൽ അവർ മൗനിയായി മുഖം കുനിച്ചു.
അങ്ങനെ അയാൾ രക്ഷപെട്ടു. അല്ലെങ്കിൽ സമാധി ആക്കിയേനെ