തൃശ്ശൂർ പൂരം (കവിത) – ബിന്ദു ജോൺ മാലം……✍

നിഴലാട്ടങ്ങളിന്നും നിലയ്ക്കുന്നില്ല വീടിന്റെ സ്വാദുമുറിയിൽ മധുരമൊട്ടുമില്ലാത്ത ശോഷിച്ച വിരലുകൾ അവളെന്നും മുറുക്കുമായിരുന്നു.. ശീലങ്ങൾക്ക് അടിവരയിടാൻ അയാളോടൊപ്പം അവൾ പഠിച്ചു... ഇഡ്ഡലിച്ചന്തത്തിലെ ചുവന്ന പൂവുകളെ അറപ്പോടെ വീക്ഷിച്ചത് വിശപ്പിൻ കനലിൽ എരിഞ്ഞു തീർന്നു... അടുക്കളയിലായിരുന്നു ചോർച്ചകൂടുതൽ.. അരി തിളച്ച കലത്തിൽ മഴവെള്ളം അഹങ്കരിച്ച നാളിലൊരിക്കൽ അടുക്കളയോടൊപ്പം പിഴുതെടുത്ത സ്വപ്നങ്ങളുടെ ചെളിപ്പറമ്പിൽ വെന്തു തീരാതെ പൊങ്ങിക്കിടന്നിരുന്നു അരിമണികൾ.  ആശ അഭിലാഷ് മാത്ര

"നിങ്ങക്കിപ്പോ എന്നെ ഇഷ്ടല്യേ? തുടരെ തുടരെ വിട്ട ചോദ്യങ്ങൾക്കൊന്നും റിപ്ലെ കാണാതിരുന്നപ്പോഴാണ് അവളത് അയാളോട് ചോദിച്ചത്. അതിനും നീല കണ്ണിന്റെ നോട്ടം മാത്രം നൽകി അയാൾ പൊയ്ക്കളഞ്ഞു. മറുപടി കൊടുക്കാതെ. അവൾ വല്ലാതെ...

സോദരാ,തെല്ലിട നില്ക്കുമോ ? ഞാനൊന്നു ചോദിച്ചോട്ടേ? എന്തിനായേന്തുന്നു നീ അഗ്രമുനയുള്ളയീ പടവാളുകൾ ? എന്തിനായരിഞ്ഞു വീഴ്ത്തുന്നൂ നിൻ സോദരരേ ? എന്തിനെന്നറിയാതെ നീ ഗർജ്ജിക്കുന്നൂ ! ഭ്രാന്തമായ് നെട്ടോട്ടമോടുന്നൂ ! എത്ര നാമ്പുകളനാഥരാവുന്നൂ ! എത്ര സോദരിമാർ വിധവകളാകുന്നൂ ! പെറ്റമ്മ തൻ തീരാനോവ് കണ്ണീരായ് ഒഴുകിപ്പരക്കുന്നൂ ! അറിയുന്നോ...