ജസ്റ്റീസ് കെ.ടി. തോമസ് കോവിഡ് വാക്സിന്‍ സ്വീകരിചു

അങ്ങനെ കുന്തി തൻ കാനീനസന്തതി ഗ൦ഗ തന്നോളങ്ങളിലൊഴുകി. വിധിയായിരുന്നത്രെ ക൪ണ്ണനു സനാഥനാകാൻ യോഗമില്ല. ഗുളികബന്ധങ്ങളുണ്ടായിരുന്നതിനാൽ രാജന്യ മടിയിൽ വന്നുപിറന്നെങ്കിലും ഉയരണ൦ മറ്റൊരു കൈയ്യിലെന്നതു൦ നിയോഗമായി. ഇന്ദ്രപ്രസ്ഥത്തിന്റെ മഹാറാണിയായി പാഞ്ചാലിയുറങ്ങി. കുന്തീദേവിയപ്പോഴുമുറങ്ങിയില്ല. ഹിരണ്യതിയുടെ മാറിലൂടെ ഗ൦ഗയിലേയ്ക്കൊ ഴുകി നീങ്ങുമൊരു പെട്ടകമതിൽ, പട്ടുചേലയിൽപ്പൊതിഞ്ഞൊരു പിഞ്ചു പൈതൽ. സുവർണ്ണവ൪ണ്ണവുമായ് വാ൪നെറ്റിയിൽ ദേവകലയുള്ള സൂര്യതേജസ്വി. പെറ്റമ്മതൻ നെഞ്ചിന്റെ ചൂടു മാറാത്ത, യമ്മിഞ്ഞപ്പാലിനായ് കരയുമായിള൦ കുഞ്ഞിന്റെ രോദന൦ കാതിൽ വന്നിരമ്പുമ്പോൾ , കൗമാരചാപല്യവുമായ്...

മരണമേ നീയെന്നന്തികത്തായി ത്തിരി നേരമിരിക്കുമോയെൻ കളിത്തോഴനായി. മാറിടാത്തൊരു നോവുകളേറുമിന്നെന്നിൽ നീ മാത്രമെൻ സ്വപ്നമെന്നറിയുന്നു ഞാൻ . നിനവുകളേറേ നിറഞ്ഞൊരെന്നിൽ നീറുന്ന നൊമ്പരങ്ങൾ വിങ്ങിടുന്നു. പെരുമഴ പോലാർത്തലയ്ക്കുന്നു പെരുകുന്ന ഗദ്ഗദമെന്നുമെന്നും . സ്വന്തബന്ധങ്ങൾ തൻ നേർക്കാഴ്ചകൾ സത്വര ബന്ധനമെന്നറിവൂ ഞാൻ . മനസ്സിൽ നിറയ്ക്കുമോർമ്മകളിൽ മറക്കാത്ത മുറിവുകൾ മാത്രമെന്നും. ഓർത്തു ഞാനെൻ പ്രിയ മോലും സ്നേഹത്തെയെന്നാളും പൊള്ളിടുന്നൊരോർമ്മ കൾ മാത്രമായി , ഉറ്റവരുടയവരെന്നുമെൻ ഹൃത്തടം...

കുഞ്ഞുകുഞ്ഞുമോഹങ്ങൾ കുന്നുകൂടി കുത്തനെയുള്ളൊരു മലയായി ആ മലകേറാനായ് തുനിഞ്ഞിറങ്ങി അതിൻമേലെയാനന്ദ നൃത്തമാടി ഇടയിലാ കാലൊന്നു പിഴച്ചു പോയി ഇടനെഞ്ചു പൊട്ടിക്കരഞ്ഞു പോയി വീണ്ടും പടികൾ ചവിട്ടിക്കേറി വിലപ്പെട്ടതെന്തോ വീണ്ടെടുത്തു. തളരാതെ വാടാതെണീറ്റു നിന്നു താരകം പോലെ തെളിഞ്ഞു നിന്നു. മോഹങ്ങളോരോന്നെൻ കൈക്കുള്ളിൽ മുത്തം കൊടുത്തു പൊതിഞ്ഞു മെല്ലെ . വീഴാതെ വീണ്ടും നടന്നു...

പറന്നുയരാൻ കൊതിക്കവേ, ചിറകുകൾ തളർന്ന് വീഴുന്ന പെണ്ണായ് ജനിച്ചു ഞാൻ ഭൂവിൽ. നൂറായിരംതാഴിട്ടുപൂട്ടി, അകത്തളത്തിലൊളിച്ചിരിക്കാനെന്നെ പഠിപ്പിച്ചതാര് ? ശബ്ദം പുറത്തേക്ക് കേൾക്കരുതെന്ന് പഠിപ്പിച്ചൊരെൻ അമ്മയോ? താലിച്ചരടിൽ തളച്ചൊരെൻ പാതിയോ? നിനക്കൊന്നുമാ വില്ലെന്നുറപ്പിച്ച ലോകമോ? ഉറക്കെ ശബ്ദിച്ചാലവൾ അഹങ്കാരി. ശബ്ദമുയർത്തിയാൽ ധിക്കാരി. മനസ്സ് തുറന്നെന്നുറക്കെ ചിരിച്ചാലവൾ ശ്യംഗാരി. ഇന്നു ഞാനറിയുന്നു.. ഞാൻ തന്നെയാണെന്നെ ചങ്ങലക്കിട്ടതെന്ന്. എന്റെ കഴിവുകൾ തിരിച്ചറിഞ്ഞു കൊണ്ട്,...